ONDUGEN

ENG SATIR A FËNNEF GLIESER AN ENGEM DIGESTIF

Eigentlech wollt sech de Claudio just mat Frënn treffe fir un der zentraler Iddi vun hirer frësch gegrënnter Partei ze schaffen: D’Demokratie muss zu hiren Urspréng zeréck fannen an den nächste Premier via Lous gewielt ginn. Wéinst engem onfräiwëllegen Ëmwee lant hien am Vis-à-Vis, wou en Unis-Proff vum Victor Hugo senger äifreger sexueller Aktivitéit wärend sengem Veianer Openthalt erzielt an der Meenung ass, et misst sech en Ierwen am genetesche Pool vu Lëtzebuerg fannen. Wärend den éischte Lotterie-Premier leider een topege Populist ass, mécht sech de Claudio zesumme mam Proff op d’Sich no deem, dee vläicht onbewosst dat grousst literarescht Genie ass, dat der Luxemburgensia feelt – eng Sich, déi sech mam Claudio senger migratorescher Familljegeschicht kräizt.

Ondugen ass eng deels surreal, deels melancholesch Satir, an där net just d’Bild vum nationalen Dichter zolidd sabotéiert, ma och der Demokratie hir Plaz an enger Welt, déi humanistesch Wäerter mat Féiss rennt, hannerfrot gëtt.

.

„Eng Iwwerschneidung vun Theater a Realitéit, wou een net méi weess, wat gespillt a wat en Accident ass – e Spill, dat jo mat dem Personnage/ Auteur vum Fabio Martone gewollt ass.“

.

– Antoine Pohu, Tageblatt

---

Text: Fabio Martone

Regie: Claude Mangen

Schauspill: Konstantin Rommelfangen, Georges Keiffer

Produktioun: Mierscher Theater